Het zal wel voor altijd een ietwat wonderlijk verhaal blijven, dat verhaal van Volosi, hoe klassieke muzikanten en Poolse volksmuziek elkaar ontdekten en in de armen sloten, met als resultaat een heel eigen sound waarin virtuositeit en authenticiteit elkaar als vanzelf troffen en respecteerden. Sinds hun debuutplaat verliepen een dozijn jaren en het moet gezegd: wat ons destijds verraste en verstomde -die heerlijke mix van folk en klassiek, gedreven door een onmiskenbaar talent voor improvisatie- is op de nieuwe, vierde plaat -ik reken even de plaat die ze maakten met Felix Lajko niet mee- meer dan ooit aanwezig.

Een elftal eigen composities, voor het merendeel van de hand van cellist Stanislaw Lasoń en een enkele keer geschreven door altviolist Jan Kaczmarczik klinkt van bij de eerste beluistering als “vanzelfsprekend” in de oren en je zou durven zweren dat je de melodieën kent, al zijn het dus allemaal originals. Dat is bijzonder straf en het geeft aan dat deze vijf muzikanten heel erg veel plezier scheppen in het samen musiceren. Ze bedenken als het ware “on the spot” hoe ze een compositie gaan verpakken, wie de hoofdrol krijgt en wie waar aanvult. Dat geeft de plaat een heel groot live-gevoel en wie de vijf ooit op een podium bezig zag, voelt ongetwijfeld aan wat ik bedoel: een concert van deze heren is een waar muzikaal festijn. Ze lichten tipjes op van de sluier die hun muzikale kunnen omhult en beetje bij beetje geven ze zich prijs, met al gevolg dat je als toeschouwer wel eens durft vergeten te ademen.

Wel, met deze plaat is het niet anders: de snarencombinaties klinken alsof ze rock spelen, de jazz is nooit ver weg en de speelse sensualiteit domineert op hoogst aangename wijze het eindproduct. Dit is een band, die nog altijd al te zeer in de nichesector actief moet zijn: deze heren verdienen grote podia en als in ons deel van Europa vandaag schlagerzangers met succes aan de affiches van metalfestivals toegevoegd kunnen worden -wat ik toejuich-, dan is er geen enkele reden om bands als deze Volosi weg te houden van de programmatie van “klassieke” rock- en popfestivals. Zoals dat gewoonlijk gaat, geven cultuurhuizen hier het goeie voorbeeld, maar wat mij betreft, mag het heus wel wat meer worden. Een heerlijke plaat als deze “200 weeks ago” -ik ben er nog niet echter waar deze titel op slaat- kan daar toe bijdragen. Kijk, ik ga er al jaren van uit dat er eigenlijk maar drie soorten muziek zijn: hoede, slechte en nog onbekende, waarbij die categorie helaas met voorsprong de grootste is. Voor velen behoort Volosi nog tot de club der onbekenden, maar iets zegt mij dat dit onmogelijk kan blijven duren: als je hun platen hoort en als je hen één keer live bezig gezien hebt, ben je onherroepelijk verkocht. Zo boeiend en aangrijpend klinken ze namelijk. Let stip onder te brengen in de categorie “dringend te ontdekken” !

(Dani Heyvaert)